Ranczo spełnionych marzeń. Ich sery pokochał świat

Przypadek, który zmienił życie

Zanim trafili do Warpun, ona pracowała naukowo na poznańskiej Akademii Rolniczej. On imał się różnych zajęć – jak kiedyś podliczył, w sumie pracował w 23 zawodach. Przez 12 lat uczył się w klasie fortepianu, jest instruktorem alpinizmu i – podobnie jak żona – strzelectwa. Ich wspólną pasją były – i nadal są – konie.

– Trafiliśmy tu przypadkiem podczas wakacji na Mazurach, latem 1996 roku – wspomina dziś Sylwia. – Z miejsca się zakochałam. A potem okazało się, że teren jest na sprzedaż. Po powrocie do Poznania rozważaliśmy więc wszystkie argumenty za i przeciw, nie spaliśmy po nocy. Wreszcie zdecydowaliśmy, że chcemy mieć własną stadninę, a Warpuny wydawały się idealnym miejscem na realizację tego marzenia.

W Warpunach otworzyli nie tylko stadninę, ale i pensjonat, w którym mogli zatrzymać się choćby ci, którzy na miejscu uczyli się jazdy konnej. Latem zwykle mieli komplet gości, zimą ranczo świeciło pustkami. Trudno było wyżyć z samych koni. Po kilku sezonach w głowie Sylwii wykiełkowała myśl, by działalność poszerzyć o produkcję serów owczych – niełatwo było je wtedy w Polsce kupić.

– Jestem absolwentką hodowli zwierząt na Akademii Rolniczej w Poznaniu, nieobca była mi wiedza o tym, jak dbać o owce – mówi Sylwia. W szóstym roku działalności Frontiery razem z Rusłanem kupili pierwsze owce – kilka sztuk rasy fryzyjskiej, uważanej za jedną z najbardziej wydajnych pod względem produkcji mleka. Pierwsze sery serwowali pensjonariuszom za darmo. Nie byli pewni, czy im zasmakują. Jednak goście byli zachwyceni, a Sylwię i Rusłana produkcja serów coraz bardziej wciągała.

Po kolejnych trzech latach stadko Frontiery powiększyło się z 6 do 16 owiec. A ponieważ owce dają mleko tylko latem, niebawem dołączyły do nich krowy rasy jersey – mleczne przez cały rok. Pracy było coraz więcej, ale nie chcieli zatrudniać do niej ludzi z zewnątrz. Woleli wszystko robić sami. Dlatego szybko stało się jasne, że jednoczesne prowadzenie pensjonatu, szkoły jeździeckiej i serowarni prędzej czy później może okazać się niemożliwe.

– Podeszłam do sprawy metodycznie – wspomina Sylwia. – Przeanalizowałam europejskie rynki serów i doszłam do wniosku, że po modzie na dobre wino, która zaczynała się wtedy w Polsce, przyjdzie moda na dobre sery, szczególnie te typu blue, które zresztą sama najbardziej lubię.

Decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę. Solidna wiedza Sylwii i ciężka, rzetelna praca szybko przyniosły efekty. Wieści o serach z Frontiery rozchodziły się po kraju. Tematem zainteresowały się media – pisały o nich między innymi „Wysokie Obcasy”, „Wprost”, „Voyage” czy „Rzeczpospolita”, a TV Arte nakręciła o Frontierze dokument, który emitowano później w niemal całej Europie. Otrzymali tak dużo branżowych nagród i wyróżnień, że nie sposób o nich wszystkich wspomnieć. Wśród najważniejszych wymieniają złoty medal dla sera Dżersejan na Międzynarodowych Targach Poznańskich, nagrodę Smak Roku, którą ich sery kilkukrotnie zdobywały na festiwalu w Grucznie, nagrodę dla najlepszego sera na festiwalu w Sandomierzu, wyróżnienie na festiwalu Czas Dobrego Sera w Lidzbarku Warmińskim oraz Nagrodę Ministra Rolnictwa dla najlepszego gospodarstwa ekologicznego w 2013 roku.

Nie tylko kupno i sprzedaż

Po każdym artykule i programie telewizyjnym – Sylwia i Rusłan dawno przestali liczyć, ile ich powstało – ranczo przeżywało oblężenie. Ludzie z całej Polski przyjeżdżali do Warpun, żeby spróbować serów z Frontiery. Zdarzało się, że dzwonili do nich szefowie kuchni znanych restauracji tylko po to, by powiedzieć, że nigdy wcześniej nie jedli tak dobrego sera.

– Myślę, że ludzi przyciąga do nas nie tylko świetny ser, ale też nasza autentyczność i pasja – mówi Sylwia i wprowadza nas do budynku serowarni. – Oboje uwielbiamy towarzystwo, a przy tym zależało nam na tym, żeby Frontiera była otwarta na klientów. Dlatego akurat oni zawsze mają wstęp na ranczo, mogą obejrzeć nasze owce i krowy, a my towarzyszymy im, jeśli tylko czas na to pozwala. Na piętrze serowarni zaaranżowaliśmy salon, w którymorganizujemy degustacje naszych serów. Goście mogą nas wtedy poznać, posłuchać, jak Rusłan gra na pianinie. Z kolei na dole serowarni mamy przeszkloną ścianę, przez którą można podejrzeć proces produkcji sera. Nie chcemy być anonimowym sprzedawcą. Staramy się wchodzić z gośćmi w relację, która wykracza poza kupno i sprzedaż.

Mogliby wciąż zwiększać produkcję i sprzedaż, więcej zarabiać. Ale nie chcą. Praca na farmie daje im mnóstwo satysfakcji, ale nie wyobrażają sobie, by mieć jeszcze mniej czasu dla siebie. I dla córki – 14-letniej dziś Ani.

Ich codzienność i tak bywa wyczerpująca. Pobudka? Codziennie przed piątą rano. Potem udój, sprzedaż i produkcja kolejnych serów, rozmowy z klientami, telefony. Pomiędzy tym wszystkim konieczność odwiezienia córki do szkoły w oddalonego o 20 kilometrów Mrągowie i przywiezienia jej z powrotem. Dzień kończą o dziewiętnastej. Dlatego od trzech lat zmniejszają produkcję. Pieniądze nigdy nie były dla nich celem samym w sobie. Od zawsze chcieli po prostu żyć kolorowo – rozwijać pasje, cieszyć się rodziną.