Nie tylko wołowina, czyli co się je w Argentynie

Fugazzeta i inne pizze

Fugazzeta to taka pizza na sterydach. Przysmak ten jest typowy dla Buenos Aires, został wymyślony pod koniec XIX wieku przez Juana Banchero. W klasycznej postaci jest to pizza z serem i cebulą. Składa się z dwóch placków ciasta, pomiędzy którymi znajdują się co najmniej 3 centymetry argentyńskiej mozzarelli i cebuli. Na wierzchu ląduje to samo, tylko w nieco większej ilości, a po upieczeniu dodaje się masło oraz fainę, czyli placek z ciecierzycy, który wchłania maślano-serowy tłuszcz. Myślałam, że nie da się zrobić z pizzą więcej niż to, co zrobili z nią Amerykanie w Chicago, a jednak – Argentyńczycy wygrali tę konkurencję. Ich wersja to absolutna bomba, którą pokochałam całym sercem.

Inne pizze wcale nie są gorsze. Robione na grubym cieście, z dużą ilością nieklasycznych składników, szynką konserwową i toną ciągnącego się sera, zawsze ozdobione oliwkami i papryką, budziły we mnie nostalgię, ponieważ przypominały mi pierwsze pizze z czasów dzieciństwa, te domowe, nierzadko z ananasem, wykończone suszonym oregano czy bazylią, lub pierwsze pizze jedzone w „prawdziwych” polskich pizzeriach – chociaż brzmi to jak oksymoron – z przełomu XX i XXI wieku. Pizza argentyńska to jak cofnięcie się w czasie o dwadzieścia kilka lat.

Mięso, mięso, mięso

 W Argentynie najpopularniejszym mięsem i źródłem białka jest wołowina. Kupuje się ją bezpośrednio od rzeźnika lub w sklepach mięsnych, w których wybór i asortyment są naprawdę imponujące. Wołowina jest cięta w nieco inny sposób niż w Europie czy Stanach, stąd też Argentyńczycy mają inną nomenklaturę mięsną. Warto tu wspomnieć o bardzo mocno zakorzenionej w kulturze tradycji asado. To termin określający zarówno sposób grillowania, jak i część krowy, czyli żeberka, a także samo wydarzenie, jakim jest spotkanie znajomych i bliskich przy grillu – więcej na ten temat można się dowiedzieć z filmu „W świecie asado”, który jest dostępny na Netflixie.

Oprócz wołowiny w czystej postaci Argentyna słynie z innych dań z mięsem w roli głównej. W dużej mierze są to dania kuchni ulicznej, które można złapać i zjeść w drodze. Prym wiodą empanadasz wołowiną i cebulą (lub innym nadzieniem, to wołowe jest po prostu najpopularniejsze), czyli pieczone lub smażone w głębokim tłuszczu pierogi z grubego półkruchego ciasta. Dostaniemy je w wielu sklepach spożywczych czy kioskach. Drugi w kolejności jest choripan, znany wielu warszawiakom dzięki lokalowi El Chori na bazarku przy alei KEN na Mokotowie. Jest to bułka z kiełbasą wołowo-wieprzową i chimichurri, kwaskowo-ziołowym sosem na bazie pietruszki, czosnku, chili i octu.

Jednak najpopularniejszym szybkim jedzeniem w Argentynie, dostępnym wszędzie — na stacji benzynowej, lotnisku czy w sklepie — jest kanapka z milanese, czyli stekiem w panierce. Tradycyjnie podawana jest z pomidorem, sałatą i cebulą, są też warianty z serem lub jajkiem sadzonym. Chociaż nie powinno nas to szczególnie dziwić, bo chyba każdy, kto je mięso, przynajmniej raz w życiu jadł kanapkę ze schabowym, to jednak dziwi, pewnie z racji tego, że wołowina nie należy do mięs najtańszych i najłatwiejszych w obróbce, więc panierowanie i smażenie jej na głębokim tłuszczu byłoby ostatnią wybraną metodą obróbki, przynajmniej przeze mnie. Z drugiej strony w Ameryce Południowej z założenia wołowinę podaje się mocno wysmażoną, często przesmażoną, co zdecydowanie odbiega od preferencji europejskich, w dodatku jest ona znacznie tańsza. Jeśli przyjąć tę perspektywę, kanapka z milanesema sens.

Coś na deser

Nie stronię od słodkości, ale też nie jestem miłośniczką deserów, zwłaszcza tych skrajnie słodkich – jednak i w tej kwestii kuchnia argentyńska popada w skrajność. Po wszystkich serowo-mięsnych daniach czas przejść do słodyczy i jednego dominującego w nich składnika, czyli dulce de leche, długo gotowanego mleka skondensowanego. Dodaje się je do wszystkiego, co słodkie: lodów, ciastek, ciast, croissantów, czekolady. Najpopularniejsze są ciastka alfajores, czyli dwa kruche biszkopty (najczęściej czekoladowe z nutą pomarańczy) przełożone niczym innym, tylko argentyńską masą krówkową, a to wszystko jest jeszcze polane czekoladą.

Tykwa i termos

Yerba mate znana jest w Polsce od lat, choć bardziej przypadły nam do gustu napoje na bazie mate, a nie czysty napar – nic dziwnego, ponieważ w smaku jest trawiasty i gorzki, ale Argentyńczycy go kochają. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że co druga osoba na ulicach Buenos Aires jest zaopatrzona w termos i tykwę i siorbie sobie mate. Różnego rodzaju akcesoria, torby na termosy, tykwy i bombille, są dostępne w niemal każdym sklepie. Gdy przechodzi się obok parku, przez plac czy deptak, wszyscy przesiadujący tam ludzie piją mate. To niesamowity widok – nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką jednomyślnością w narodzie.